این شعر تقدیم به تمام متولدین دهه 40-50-60که اکنون خودساخته ترین پدران و مادران این سرزمین هستند.

من پرم از خاطرات و قصه های کودکی

این که روباهی چگونه ،می فریبد زاغکی

قصه ی افتادن دندان شیری از هما

لاک پشت و تکه چوب وفکر های اُِردکی

قصه گاو حسن،دارا و سارا و امین

روز بارانی ،کتاب خیس کُبری طفلکی

تیله بازی در حیاط و کوچه و فرش اتاق

بر سرکبریت و سکه ،یا که درب تشتکی         

مادر هرگز نیاورد،استکان بی نعلبکی

سکه ها و پولهایم،ثروت آن دوره ام

جع می شد اندک اندک،در درون قُلکی

داستان نک طلا با مخمل و مادر بزرگ

در دهی زیبا که زخمی گشته ،بچه لک لکی

هاچ زنبور عسل ،نل در فراق مادرش

یاد دوران اوشین و نقطه های برفکی

هشت سال از دوره شیرین،اما تلخ ما

پر ز آژیر خطر،با حمله های موشکی

آرزوهای کوچک اما ،در نگاه ما بزرگ

آرزویم بوده من هم،جبهه باشم اندکی

تا کجا ها می برداین خاطره،امشب مرا

کاش می رفتم به آن دوران خوبم، دزدکی

یاد آن دوره همیشه با منودر قلب من

من به یاد خاطراتت زنده ام،ای کودکی

نمی دونم این شعر از کی بود ولی من از

خوندنش لذت بردم و خاطرات شیرینی برام زنده

شد چون بهترین و لذت بخش ترین دوران زندگیم

با این موضوع هایی که تو شعر اومده بود

گذشت.